Επιχείρηση «καθαρά χέρια»


Τί αισθήματα γεννά στον βαθύ ψυχισμό του μικροαστού η αποκάλυψη ενός σκανδάλου με αργυρώνητους πολιτικούς; Μήπως αποστροφή απέναντι στο αδιαχώριστο πλέγμα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας; Μήπως αξιακή στροφή στην προοπτική μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης της ζωής ή μήπως, έστω, την επιθυμία για μια συνολική κάθαρση του πολιτικού προσωπικού από τους «απατεώνες»; Τίποτα από όλα αυτά, και ας αγανακτεί φωνάζοντας «κάτω οι κλέφτες / κάτω οι λωποδύτες». Γιατί, απλούστατα, σε μια κοινωνία όπου ο νόμος της αξίας δεν δέχεται καμία σοβαρή αμφισβήτηση, ο ψυχισμό του μικροαστού κατακλύζεται από την ηδονοβλεπτική ζήλια, απ’ την επιθυμία να βάλει και αυτός «το χέρι στο μέλι». Γιατί αυτό που εννοεί η αγανακτισμένη διαπίστωση «την ώρα που αυτοί τρώγανε με χρυσά κουτάλια εμένα μου κόβανε το εισόδημα» δεν είναι η συνηγορία υπέρ της οικονομικής ισότητας, αλλά η ζήλια για την ευημερία των ελίτ με τις οποίες ονειρεύεται να ταυτιστεί. Ο «ήρωας» στον καπιταλισμός είναι ο κλέφτης του λευκού κολάρου. Μια αριστερά που εδώ και πολλές δεκαετία έχει απενδυθή της οποιασδήποτε ουσιώδους κριτικής στον θεμελιώδη νόμο (της αξίας) του καπιταλισμού αποδεχόμενοι σιωπηλώς τις αξιακές προτεραιότητες των αντιπάλων της, μια αριστερά που πιστεύει πως η κοινωνική ευημερία των καταπιεσμένων ταυτίζεται με την οικονομική κεφαλαιακή μεγέθυνση, μια αριστερά που αρνείται τον μόνο ρόλο που θα την καθιστούσε άξια του ονόματός της (αυτόν του φορέα ενός αντικαπιταλιστικού διαφωτισμού με στόχο την αποδέσμευση τού κοινωνικού ψυχισμού από τις αλυσίδες του), είναι μια αριστερά δέσμια της πολιτικής διαχείρισης των σκανδάλων. Η ιστορία είναι παλαιά και, όπως φαίνεται, δεν δίδαξε κανέναν. Όποιος έκανε πολιτική με τα σκάνδαλα των αντιπάλων του, χωρίς όμως να αμφισβητήσει τις θεμελιακές προϋποθέσεις τους, το μόνο που κατάφερε ήταν να στρέψει τον επιθυμία ταύτισης του κόσμου προς αυτούς που δήθεν πολεμούμε· να τους δικαιώσει, καταγγέλλοντας τους. Γιατί η λογική που οδήγησε την ενιαία αριστερά το ‘89 στο να καταγγείλει τους «φαύλους Πασόκους», προσδοκώντας δι’ αυτής να αλώσει το πολιτικό τους μετερίζι, είναι η ίδια πολιτική που καθοδήγησε τα συνθήματα της μνημονιακής «αγανάκτησης», η ίδια που οδηγεί πάλι σήμερα το ΣΥΡΙΖΑ και το σύνολο της αριστεράς στην πολιτική των σκανδαλοθηρικών «αποκαλύψεων». Το γελοίο αίτημα «ας κυβερνήσουμε και εμείς γιατί οι άλλοι κυβερνάνε 40 χρόνια» δεν κρύβει άραγε την πονηρή συνδήλωση «να λαδώσει και εμάς το αντεράκι μας»;. Όποιος καθοδηγείται από το μικροαστικό πνεύμα του λοχία, από μικρονοϊκές ηγεσίες τύπου Κύρκου και Φλωράκη, από εισαγγελικές φαιδρότητες τύπου Νίκου Κωσταντόπουλου και τόσων άλλων αναλόγου φυράματος, είναι λογικό να ξεπέσει στη πονηρή καθοδήγηση ενός πρώην διοικητή της ΕΥΠ. Ποτέ η αριστερά δεν μπορεί, ούτε ποτέ θα μπορούσε, να ηγεμονεύσει σε μια «επιχείρηση καθαρά χέρια». Ακριβώς γιατί το σύνθημα για καθαρά χέρια είναι επιχείρηση* και ως τέτοια, μόνο από μια Καθαρή Δύναμη, ανεξάρτητη του πολιτικού θιάσου, εξωτερική και «αδέσμευτη», μπορεί να έρθεις εις πέρας. Γιατί κάθε καταγγελία της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος που οδηγεί σε γενικευμένη δυσοσμία τελειώνει πάντα με μια ισοπεδωτική δύναμη που έρχεται «απ’ έξω», μια δύναμη «με καθαρά χέρια». Και επειδή οι διάφοροι Μπερλουσκόνι και οι διάφοροι Παπαδόπουλου ήδη προαλείφονται, όσοι αποφασίσατε να ανοίξετε το κουτί τις Πανδώρας: καλά ξεμπερδέματα…

*Επιχείρηση: ουσιαστικό, γένους θηλυκού. Μεταξύ άλλων υπάρχει η οικονομική, υπάρχει και η στρατιωτική. Απ’ όλα έχει ο μπαξές.  

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου